Polipy sadowia sie przewaznie w czesci odzwiernikowej, gdzie powstaja zazwyczaj na podlozu przerastajacego niezytu zoladka

Polipy sadowią się przeważnie w części odźwiernikowej, gdzie powstają zazwyczaj na podłożu przerastającego nieżytu żołądka. Prócz polipów odosobnionych zdarza się także polipowatość błony śluzowej żołądka (polyposis mitcosae ventriculi), towarzysząca częste takiej samej sprawie w jelitach. Odznacza się ona bardzo licznymi polipami, gęste rozsianymi na błonie śluzowej całego żołądka. Brodawczaki mają te znaczenie, że mogą być przyczyną dużych krwotoków, gdyż są bardzo obficie unaczynione. Z nowotworów łagodnych, wychodzacych z głębokich warstw ściany żołądka, najczęściej spostrzega się mięśniaki (myomata), sadowiące się w części wpustowej, w środkowej części trzonu i w części odźwiernikowej. Znacznie rzadziej zdarzają się włókniaki (fibromata) wpuklające się do światła żołądka lub wypuklające się na zewnątrz niego; zwłaszcza tłuszczaki (lipomata), nerwiaki (neuroma taj) i naczyniaki (lymphangiomata i ha emangiomata). Do bardzo rzadkich guzów żołądka należą torbielaki (cystomata). W ogóle nowotwory łagodne żołądka zdarzają się stosunkowo nieczęsto: do r. 1932 w piśmiennictwie wszechświatowym ogłoszono koło 1000 przypadków. Nowotwory żołądka łagodne mogą przebiegać bez żadnych dolegliwości albo też wywołują bóle w dołku, zazwyczaj wkrótce po spożyciu pokarmu, o charakterze gniecenia, przy czym rodzaj pokarmu nie ma znaczenia. W ciężkich przypadkach nowotwór może być przyczyną krwotoku żołądkowego, nawet śmiertelnego, ustawicznego krwawienia z następową niedokrwistością lub zwężenia odźwiernika z następowym rozszerzeniem żołądka. Większe nowotwory mogą być wyczuwalne jako guzy o cechach guzów żołądka. Jeżeli guza się nie wyczuwa, to nowotwór może być rozpoznany tylko za pomocą badania radiologicznego uwidoczniającego rzeźbę błony śluzowej żołądka. [patrz też: exbol, zespół stevensa i johnsona, izis targowa ]